Miejscowość założona w XIV w. jest jedną z najstarszych w okolicach Warszawy. W XIX w. władze carskie osiedlały tu osoby podczas walk. Pierwszy drewniany kościół spłonął podczas działań wojennych w 1944. Drugi zbudowany w 1913 roku, pierwotnie służył parafii Rokitno k. Błonia, a dzięki staraniom Ks. Stanisława Witkowskiego, w latach 1948 – 1950, był przewieziony w częściach i ustawiony na nowej posesji (ok. 300 m od poprzedniego spalonego, na ziemi kupionej od inż Drebeta). Wszystkimi pracami kierował architekt Stanisław Marzyński. Kościół drewniany konstrukcji zrębowej (według niektórych źródeł konstrukcji sumikowo–łątkowej, rzadko spotykanej w województwie mazowieckim), z zewnątrz oszalowany – w dolnej części pionowo, w górnej poziomo. Nieorientowany. Jednonawowy. Prezbiterium jest węższe od nawy, prostokątnie zamknięte z dwoma bocznymi zakrystiami. Od frontu nawy kruchta. Wnętrze kościoła nakryte stropem płaskim z kasetonami autorstwa Anny Grocholskiej, ze scenami ze Starego i Nowego Testamentu. W trakcie remontu po pożarze w w 2006r pod uszkodzoną boazerią odsłonięto starszą polichromią autorstwa Wincentego Kiliana i Zygmunta Wieniawy – Markiewicza z lat 50 XX w. Przedstawia ona Chrystusa, grających aniołów oraz świętych Judę, Tadeusza i Stanisława. Trzy barokowe figury pochodzą ze Śląska a Stacje Drogi Krzyżowej prawdopodobnie z rzeszowszczyzny.