Lublin to wyjątkowe miasto na mapie Polski z wielu powodów i trzeba byłoby wielu stron internetowych podobnych naszej by wyliczyć wszystkie atrakcje tego miasta i okolic. Skupiając się jednak na zabytkach architektury sakralnej polecamy by podczas podróży na Lubelszczyznę koniecznie znaleźć czas na kościół pod wezwaniem świętego Piotra Apostoła.

Historia tej świątyni sięga XVII wieku, kiedy chorąży królewski Piotr Czarny z Witowic podarował zakonowi Bernardynek dom z placem i kaplicą. Utrzymanie siostrom zakonnym miała zapewnić wieś Rozkopaczów. Bernardynki przyjechały na miejsce aż z Krakowa, gdzie zamieszkiwały konwent świętej Agnieszki. W tym samym wieku opat pokrzywnicki Gniewosz dał plac na budowę kościoła. Pozostałą ziemię siostry zakupiły z oszczędności. Budowa kościoła trwała aż dwadzieścia dwa lata i zakończyła się w 1658 roku.

Pierwotny kształt budynku otrzymano w stylu kościołów renesansowych typu lubelskiego. Czym się charakteryzuje taki styl? Świątynie mają węższą od nawy i pozbawioną wieży fasadę oraz zaokrąglone prezbiterium. Budynki mają smukłą bryłę, często wzmocnioną skarpami (nazywanymi także szkarpami), czyli murowanymi pionowymi elementami. Renesansowy styl na Lubelszczyźnie charakteryzował się także bogactwem detali architektonicznych.

Od XVII wieku kościół był wielokrotnie przebudowywany i remontowany. Powodów było wiele: od zmian stylistyki poprzez bieżące remonty aż po takie wypadki jak pożary czy wreszcie tatarskie najazdy. XVIII wiek przyniósł pożar kościoła i klasztoru w 1768 roku. Remont tego drugiego trwał stosunkowo krótko, jednak świątynia potrzebowała ponad dekady na odzyskanie dawnego blasku. Wraz z nowymi murami przyszedł nowy styl i świątynia zmieniła się z renesansowej w barokową.

Kiedy w 1864 roku nastąpiła kasata zakonu budynki, tracąc swoje gospodynie, zaczęły popadać w ruinę. Na przestrzeni lat 1874-6 przeprowadzono restaurację obiektu. W 1887 roku zamknięto klasztor, a świątynia stała się kościołem filialnym pod zarządem rektora. Wiek XIX oraz XX przyniosły dodatkowe zmiany w otoczeniu kościoła. Część gmachu klasztornego została rozebrana na potrzeby poszerzenia ulicy Bernardyńskiej, następnie kolejną by na miejscu wybudować gimnazjum Vetterów.

Siostry ostatecznie zrzekły się kościoła w 1919 roku, biskup ofiarował go jezuitom. Już w 1924 roku uznano go za ważny zabytek i trafił pod opiekę konserwatora. W 2015 roku kościół został oddany przez zakonników Archidiecezji Lubelskiej.

Wnętrze budynku wręcz onieśmiela bogactwem detali i zdobień. Szczególnie warto zwrócić uwagę na bogatą neobarokową polichromię namalowaną w  1899 roku przez Władysława Barwickiego. Charakterystyczną cechą stylów barokowego oraz neobarokowego jest budowanie iluzji za pomocą kolorów, perspektywy, ustawienia detali i światła względem obserwującego. Dzięki temu możemy odnieść wrażenie, że święci, aniołowie i wreszcie sam Jezus wraz z Najświętszą Marią Panną wprost z Nieba zaglądają do nawy świątynnej by wspierać wiernych w modlitwie. W stylizowanym na renesansowy ołtarzu głównym z XVIII wieku nie można przegapić obrazu św. Piotra Wątpiącego. Jego autorem był Antoni Michalak.