Licząca sobie niespełna dwa tysiące mieszkańców Sieniawa znajduje się w Kotlinie Rabczańskiej, gdzie znajdują się źródła rzeki Raby. Kościół św. Antoniego jest jednym z najcenniejszych zabytków tego miejsca. To jednocześnie jedna z najpiękniejszych świątyń na szlaku drewnianych świątyń Małopolski.

Jego historia rozpoczyna się w XVIII kiedy zostaje wybudowana pierwsza kaplica dworska, obsługiwana przez prywatnego kapelana, na użytek stolnika wieluńskiego Andrzeja Sendzimira herbu Ostoja oraz jego żony Anny z Sierakowskich. Szlachecka rodzina była w tamtych czasach właścicielami Sieniawy. Pierwsza przebudowa w stronę bryły, którą możemy podziwiać dzisiaj, miała miejsce w 1858 roku. Dobudowano wtedy zakrystię, a dwa lata później wnętrze świątyni zostało gruntownie odnowione, a ołtarze otrzymały złocenia. W latach przed drugą wojną światową udało się przykryć dach nowym gontem, pojawiły się także nowe dzwonki. W 1936 dobudowano na osi świątyni bramkę w sobotach.

Kościół św. Antoniego w Sieniawie wybudowany został z drewna jodłowego, a jego konstrukcja jest typu zrębowego. W sygnaturce na czterospadowym dachu prezbiterium bije dzwonek z 1947 roku. Poprzedni został zrabowany w czasie II wojny światowej.

Patron świątyni, święty Antoni jest między innymi patronem rzeczy zaginionych, wierni proszą o jego wstawiennictwo gdy nie mogą odnaleźć czegoś cennego lub bardzo ważnego. Oprócz tego św. Antoni patronuje małżeństwom oraz dzieciom.

Wnętrze drewnianego kościółka charakteryzuje się nastrojową atmosferą podkreślaną przez ciemny odcień ścian. Nad rzeźbioną galerią góruje dekoracyjny prospekt organowy z XVIII wieku, a nad ołtarzem głównym uwagę zwraca przedstawienie Stwórcy namalowane na suficie.

Wszystkie trzy ołtarze w świątyni pochodzą z XVIII wieku i reprezentują styl barokowy. Warto także zwrócić uwagę na stacje Drogi Krzyżowej, wykonane także w XVIII wieku, oraz barokową wieloboczną ambonę.

Otoczenie świątyni także jest zachwycające. Budynek otaczają ponad dwustuletnie lipy, które są idealnym tłem dla delikatnej drewnianej architektury. Drzewa mają status pomników przyrody.