Poręby Dymarskie to dziś jedna z największych obszarowo wsi powiatu, jednak swoją świątynię ma od stosunkowo niedawna, jeśli oczywiście patrzymy z perspektywy innych, o wiele starszych okolicznych świątyń. Nazwa wsi to połączenie nazw Poręba oraz Dymarka, które odzwierciedlają to, czym zajmowano się tutaj. Osiedlali się tu z rzemieślnicy związani z wydobyciem i obróbką żelaza: górnicy, hutnicy, kowale. Najbliższa parafia znajdowała się jednak w Cmolasie, od którego wiernych dzieliło kilka kilometrów. Odpowiedzią na to zapotrzebowanie było zorganizowanie kaplicy w domu Pani Marii Czachor, w Porębie. Odprawiał tam msze kapłan, który jednocześnie pełnił  obowiązki katechety w szkole. Mieszkańcy jednak myśleli o własnym kościele.

Wtedy pojawił się pomysł przeniesienia do Poręb Dymarskich znajdującego się niedaleko opustoszałego kościoła. Od lat 60-tych XX wieku nieużywany był tam XVII-wieczny kościół parafialny. Do prac rozbiórkowych przystąpiono w 1979 r. Żeby nie uszkodzić konstrukcji przenoszono elementy belka po belce. Podczas rozbiórki odkryto polichromię z 2 poł. XVII w., która do końca XX wieku zostanie odnowiona. Jak to wygląda dzisiaj?

Drewniana świątynia kryta jest gontowym zadaszeniem. W skład bryły wchodzi nawa, prostokątne i nieco węższe prezbiterium, które od wschodu zamknięto trójbocznie. Tuż obok znajduje się zakrystia, a po zachodniej stronie nawy dostawiono wieżę na planie kwadratu. Budynek jest zwarty i strzelisty, co przydaje mu lekkości. Uroku dodaje sześcioboczna wieżyczka znajdująca się na styku nawy i prezbiterium. Pełni rolę sygnaturki.

Podziwiając drewnianą konstrukcję warto zwrócić uwagę także na wnętrze, nie tylko pod względem wystroju. Płaskie stropy z zaokrąglonymi fasetami w prezbiterium i zaskrzynieniami w nawie. Belka tęczowa udekorowana została barokowymi krucyfiksemm, na na ścianach prezbiterium i częściowo nawy nie da się przegapić polichromii z XVII wieku, o której wspominaliśmy wcześniej.

Do dnia dzisiejszego zachowało się także stare wyposażenie świątyni. Ołtarz główny, dwa ołtarze boczne przy tęczy datowane są na XVII i XVIII wiek. Dodatkowymi skarbami są stara chrzcielnica oraz portale z nadprożami w kształcie oślego grzbietu.