Licząca sobie obecnie około 1500 mieszkańców wieś Gogołów to miejsce, które jest świadkiem wielu wieków historii. Wedle lokalnej legendy nazwa ma pochodzić od określenia kaczek (gogoły). To właśnie na nie w tej okolicy miał polować sam król Kazimierz Wielki. Osada miała powstać w wyniku tych częstych wizyt łowieckich władcy. Najstarsze źródła historyczne wymieniają osadę już w XIV wieku, a jej jednym z obecnie najcenniejszych skarbów jest drewniany kościół św. Katarzyny.

Został on zbudowany w 1672 roku, w ciągu kolejnych stuleci przechodził remonty i na szczęście podczas wojennych zawieruch (także II wojny światowej) nie ucierpiał na tyle by strać swój unikalny charakter. O jego długowieczności głosi napis w kruchcie: „Na chwałę Panu Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu, ku czci Bogurodzicy Najświętszej Maryi Panny i św. Katarzyny, patronki parafii tutejszej kościół ten, drugi z rzędu dla Polaków katolików wystawili Jakub i Joachim Rojowscy bracia -dziedzice –GogołowaR.P1672.”

Drewniana konstrukcja stanęła na kamiennym podmurowaniu. Świątynia została podbita gontem i wzmocniona lisicami. Zgodnie z tradycją świątyń orientowanych prezbiterium kościoła zwrócono na południe. Strzelistego charakteru bryły dopełnia czworoboczna wieża. Wewnątrz odwiedzający mogą podziwiać kilka fascynujących skarbów.

W oczy przede wszystkim od razu rzuca się barokowy ołtarz główny. Jego najważniejszą ozdobą jest rzeźba św. Katarzyny oraz obraz ją przedstawiający. Oprócz tego na szycie ołtarza wprawne oko dostrzeże figury przedstawiające Jakuba i Joachima. Boczne ołtarze, pochodzące z okresu baroku, także zasługują na uwagę. Każdy, kto przekroczy dwuskrzydłowe drzwi kościoła może być zaskoczony wielobarwnością jego wystroju. Wyróżnia się na jego tle ciemnogranatowa ambona, którą wybudowano w XVIII wieku. Warto także wznieść wzrok i spojrzeć na galerię organisty. Znajduje się tam śliczny prospekt organowy, także z XVIII wieku. Piszczałki w srebrnym kolorze zostały umieszczone w pastelowo zielonej drewnianej zabudowie, ozdobionej złotymi detalami wyobrażającymi motywy roślinne.

Nie można zapomnieć także o zabytkowej chrzcielnicy. Jest ona wykonana w stylu późnego gotyku, wedle historyków, z okolic XVI wieku. W kamieniu wyryto herb Leliwa, co wskazuje na potencjalnego fundatora. Najprawdopodobniej był nim Jak Amor Tarnowski, wojewoda sandomierski i ruski, dziedzic wioski. Naczynie ozdabia także jego nakrycie w stylu rokokowym, wykonane z drewna. Przedstawiono na nim św. Jana Chrzciciela i gołębicę – symbol Ducha Świętego.

Pielgrzymi odwiedzający świątynię powinni zwrócić uwagę nie tylko na sam budynek, ale i jego otoczenie. Niedaleko znajduje się malowniczy cmentarz, otoczony starymi drzewami. Szczególną uwagę zwraca tu kaplica zbudowana na pamiątkę zmarłego Ludwika Denkera. Ufundowała ją wdowa po nim, Sabina z Artwińskich Denkerowa, także zresztą tam pochowana, w kryptach. Spoczywają tam także ofiary rzezi galicyjskiej.

Miejsce pamięci ozdabia dziewiętnastowieczny późnobarokowy ołtarz z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego, a po jego prawicy i lewicy stoją figury św. Pawła i Piotra.