Malutka miejscowość w powiecie płońskim może poszczycić się parafią, która działa od połowy XV wieku. Sześć wieków ciągłości wiary, to naprawdę imponujący kawałek historii. Pierwsza świątynia w tym miejscu przetrwała do XVI wieku. Na jej miejscu postawiono nową, która z kolei w 1740 ustąpiła miejsce następnej. Trzeci kościół działał od połowy XVIII wieku do 1830 roku. Wreszcie w 1835 roku została ukończona czwarta świątynia, której budowę ufundował Szczepan Miszewski. Przechodziła ona kolejne remonty w 1878 oraz pod koniec XIX wieku. Wtedy to nadano jej obecny neogotycki charakter.

Kościół został orientowany, zbudowany jest techniką zrębową, posiada jedną nawę. Po obu stronach nawy znajdują się loże na podwyższeniach. Od frontu budynek zdobi wieża z czworobocznym hełmem i krzyżem, a od strony południowej dobudowano kruchtę boczną. Blaszane dachy kontrastują srebrną szarością z surowym brązem drewnianych ścian. Szczególnie ciekawie (nawet na tle innych pieknych drewnianych świątyń) wyglądają strzeliste okna, nawiązujące swym kształtem do tych, które najczęściej podziwiamy w murowanych katedrach.

We wnętrzu dominuje wspomniany wcześniej styl neogotycki. Zdobienia snycerskie są tutaj wyjątkowo misterne, czego przykładem są ażurowe arkady nad belką tęczową. Widocznym znakiem stylu są także drewniane rzeźby po obu stronach ołtarza: figury św. Piotra i Pawła. Główny ołtarz z kopią obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej został wykonany przez włoskich mistrzów w XVII, w stylu późnorenesansowym. Matka Boska na codzień bywa przysłaniana obrazem świętej Katarzyny.

Warto zwrócić uwagę na tablice epifanijne oraz piękne krucyfiksy z XVI wieku. Szukajcie ich w kruchtach. Neobarokowa chrzcielnica została wykonana w XIX wieku. Na tym tle wyróżnia się jeszcze jeden uroczy detal: tabernakulum, które zostało zaprojektowane w kształcie snopu zboża.