Kramarzewo znajduje się 21 kilometrów od Grajewa, na północny zachód od Białegostoku. W tym niepozornym miejscu znajduje się jeden z najcenniejszych skarbów zabytkowej architektury sakralnej Podlasia. Kościół filialny należy do grupy drewnianych barokowych świątyń na pograniczu Mazowsza i Podlasia. Już z daleka uwagę przyciąga jego wysoka i zwarta bryła, pozbawiona wieży. Wąskie prezbiterium i mocny korpus nawy pokryte są wspólnym dachem. Przykrywa on także ryzalit, czyli element występujący z fasady budynku, ale stanowiący jego część. W tej części znajduje się kruchta, a nad nią chór. Na kalenicy dachu znajduje się sygnaturka.

Świątynia powstała w 1739 roku i zanim stała się skarbem Kramarzewa przez ponad trzy wieki gościła wiernych z położonego 7 kilometrów na południe Radziłowa. Korpus świątyni jest murowany, natomiast pozostałe jej części powstały z drewna.

Warto wspomnieć, że świątynia w Radziłowie była drugą postawioną w tym miejscu, a historia parafii sięga XV wieku. Wedle źródeł historycznych już w 1482 roku erygował ją Biskup Płocki  Piotr z Chodkowa. Inne źródła podają, że w 1671 świątynia znalazła się w ruinie i najprawdopodobniej to stało u podstaw decyzji o postawieniu nowej. Ta natomiast w 1983 została przeniesiona do Kramarzewa.

Do wnętrza wchodzimy przez dwuskrzydłowe drzwi płycinowe, czyli wykonane z litego drewna. W świątyni warto zwrócić uwagę na 3 ołtarze. Pochodzą one z XIX wieku. W zwieńczeniu głównego znajdują się rzeźby śś. Piotra i Pawła oraz obraz świętej Barbary. Jednym z najbardziej zapadających w pamięć elementów wyposażenia jest barokowa ambona w kształcie łodzi z baldachimem o kształcie żagla. Wykonano ją w 1781 roku w Pułtusku. Pięknie zdobione sklepienie podtrzymują drewniane kolumny.

Na malowidłach można przeczytać inskrypcje także w języku polskim, między innymi sentencję: „uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca”. Pochodzi ona z Ewangelii św. Mateusza, słowa te miał wypowiedzieć Jezus Chrystus. Innym zdaniem zapisanym w polichromiach jest: „Oto baranek boży, który gładzi grzechy świata”. Te słowa miał wypowiedzieć św. Jan Chrzciciel podczas chrztu Jezusa w rzece Jordan.

2 marca 2020 kościół otrzymał dotację Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na kontynuację prac konserwatorskich i budowlanych przy szalunku i stolarce obiektu.