To kolejny błękitny klejnot na mapie sakralnych zabytków Polski. Traficie na niego zwiedzając gminę Dubicze Cerkiewne, w województwie podlaskim. To teren styku kultur i narodowości, o czym najlepiej świadczy choćby deklaratywność mieszkańców podczas spisu powszechnego w 2002 roku. Wtedy to statystycznie była to gmina z najmniejszym odsetkiem ludności deklarującej się jako Polacy, około 16%. Ponad 80% identyfikowało się jako Białorusini, a około półtora procent jako Ukraińcy. Nie dziwi zatem obecność wspólnoty prawosławnej i jej pięknych świątyń. Tak, nie jednej, a kilku. Tym razem skupimy się na cerkwi pod wezwaniem św. Michała Archanioła w Starym Korninie.

Świątynia była budowana w latach 1630-31. Jej ukończenie dokumentuje kamień z inskrypcją w języku cerkiewnosłowiańskim. Jej rola wśród wiernych wzrosła znacznie w kolejnym wieku, kiedy doszło tu do objawienia Matki Boskiej. Ikona, nazwana Starokornińską, jest poświadczonym cudem zarówno w tradycji unickiej jak i prawosławnej. Dzięki niej świątynia stała się celem pielgrzymek wiernych, a zarządzający nią kapłani mogli liczyć na hojne wsparcie możnych i wpływowych. Niestety niedługo bo wstawieniu ikony do cerkwii okazało się, że budynek jest w złym stanie i nie zapewni bezpieczeństwa zarówno cudownemu obrazowi jak i wizytującym go pielgrzymom. Dlatego zdecydowano się ufundować nową świątynię, którą ukończono w trzeciej dekadzie XVIII wieku.  Nowa konstrukcja dotrwała do połowy XIX wieku, a gdy jej stan techniczny przestał pozwalać na bezpieczne nabożeństwa, co doprowadziło do postawienia kolejnej i nadaniu jej tego samego wezwania. Budowli udało się przetrwać odejście wiernych w trakcie bieżeństwa w 1915 roku, po I wojnie światowej trafiła w ręce Lasów Państwowych, by w 1940 na powrót stać się świątynią parafialną.

Dziś cerkiew zachwyca swoją lekkością, którą podkreśla błękit. Malowanie świątyń w ten sposób to symboiliczna forma zbliżenia ich do Boga i wskazanie, że właśnie za ich pomocą wierni mogą zadbać o odpowiedni kierunek swojego życia i tego, co po nim nastąpi. Warto zajrzeć do wnętrza, gdyż kryje w sobie piękny i zabytkowy ikonostas, którego autorem był Jegor Mołokin z Wilna.

Warto wspomnieć tu także, że odwiedzając Stary Kornin warto znaleźć czas na drugą zabytkową cerkiew, położoną w sąsiedztwie omawianej. Świątynia pod wezwaniem świętej Anny pochodzi z XVIII wieku, choć przez lata była kilkukrotnie przebudowywana. Nazywana jest przez parafian „małą cerkwią” (w kontraście do dużej, czyli św. Michała Archanioła). Warto ją odwiedzić szczególnie w uroczystość Narodzenia św. Anny oraz uroczystość Poczęcia Bogurodzicy, kiedy odbywają się w niej okolicznościowe nabożeństwa.