Podobnie jak wiele innych wsi i dóbr folwarcznych na ziemi płockiej, Słupno przez kilka wieków należało do zakonu norbertanek płockich. Dokumenty z XII wieku potwierdzają istnienie we wsi kościoła pod wezwaniem św. Marcina. Kolejne świątynie powstawały w XVI oraz XVII wieku. Ten ostatni, choć restaurowany i przebudowywany, przetrwał do czasów obecnych.

Niestety świątynia została mocno uszkodzona w czasach wojennych. Pierwsza wojna światowa przyniosła zniszczenie dachu, który został wymieniony na blaszany. Budynek przetrwał drugą wojnę światową, przetrzymywano tu internowanych z Płocka. Po wywiezieniu duchownych do obozu w Działdowie świątynię zamknięto. Po wojnie budynek był remontowany w drugiej połowie lat pięćdziesiątych.

Drewniany kościół został wykonany w konstrukcji zrębowej, budynek jest tradycyjnie orientowany. Elementy bryły zostały umieszczone w sposób zgodny z tradycyjną sztuką: nawę główną zamyka mniejsze prezbiterium, zakrystia z boku, kruchta od frontu. Na dwukalenicowym dachu możemy podziwiać małą ośmiokątną wieżyczkę na sygnaturkę. Wieńczy ją dach hełmowy z latarnią.

Wnętrze zachwyca wystrojem. Przestrzeń podzielona jest za pomocą dwóch rzędów słupów. Zarówno ściany jak i strop są bogato zdobione. Polichromia została wykonana przez Władysława Drapiewskiego, w pierwszej połowie XIX wieku. Ten znany i do dziś podziwiany artysta był między innymi autorem polichromii wnętrza Bazyliki Katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku. Łącznie jego autorstwa są dzieła sztuki w 122 świątyniach, najwięcej na Mazowszu i terenach położonych od niego na wschód. Drapiewski za swoją pracę był odznaczany przez dwóch papieży. Pius XI nadał mu Krzyż Laterański, a Pius XII – Krzyż Komandorski Orderu św. Grzegorza.

W świątyni warto zwrócić uwagę na belkę tęczową z krucyfiksem, który pochodzi z przełomu XVI i XVII wieku. Ołtarz główny oraz jeden z bocznych trafiły tu z kościoła norbertanek płockich. Powstały około roku 1600 i są przykładami stylu późnorenesansowego. Ambona oraz trzeci z ołtarzy są młodsze, ale także bardzo cenne. Pochodzą z pierwszej połowy XIX wieku.

Kolorowe witraże zdobiące okna są współczesne, co jednak wcale nie odbiera im uroku i dopełniają nastrojowości miejsca.