Nazwa wsi prawdopodobnie pochodzi od jej pierwszych osadników, jeńców tatarskich, których osadzono tu po jednej z ich wypraw na ziemie Małopolski (1259/60 r.). Po zagospodarowaniu się w dolinie rzeki Uszwicy i przyjęciu polskiej mowy mieli orzec, że jest im jak w raju, a wszystkiego mają w bród, czyli Rajbród (nazwa używana jeszcze w XIX wieku). Parafia Rajbrot istnieje od 1260 roku – król Polski Bolesław Wstydliwy „funduje 100-morgowe probostwo”, oraz kościół z drzewa modrzewiowego. Jednak według legendy, to nie Bolesław jest fundatorem a królowa – św. Kinga, która chroniąc się przed Tatarami na Węgrzech, doznać miała tu, w Rajbrocie, cudownej opieki Bożej, za którą to z wdzięczności zbudowała kościół.
Dziś istniejący kościół, został wybudowany około roku 1511 przez nieznanych z imienia i nazwiska budowniczych, którzy pozostawili po sobie tajemniczy podpis, znajdujący się na tylnej ścianie wielobocznego zamknięcia prezbiterium, za ołtarzem – znak podwójnego dzwonu, należący do rzemiosła cechowego. Jest to budowla orientowana o konstrukcji zrębowej, pokryta gontem. W jej bryle można wyróżnić wielobocznie zamknięte prezbiterium i nieco szerszą nawę. Przy prezbiterium od północy zbudowano zakrystię. Okna w świątyni umieszczono od strony południowej, co było podyktowane względami klimatycznymi oraz symbolicznymi. Wierzono bowiem, że po północnej stronie czają się diabły i straszliwe dla mieszkańców średniowiecza siły zła.
We wczesnobarokowym ołtarzu umieszczono obraz Matki Bożej z dzieciątkiem i młodym Janem Chrzcicielem z XVII wieku, oraz rzeźby św. Stanisława i Wojciecha. Ciekawostką jest fakt, że obraz jest podwójny – obraz Matki Bożej jest zasłonięty przez drugi, opuszczany na czas mszy. Na tęczowej belce (poziomej, drewnianej spinającej otwór między nawą kościoła a prezbiterium) umieszczone są figury przedstawiające scenę pasyjną – Chrystus na krzyżu, po prawej stronie Matka Boża a po lewej św. Jan.
Kościół ten pozostaje jednym z lepszych przykładów średniowiecznego budownictwa sakralnego w Małopolsce. Zachował niemal wszystkie cechy stylowe. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.