Pierwsza wzmianka o parafii pojawia się w „Monumenta Poloniae Vaticana” (Acta Camerae Apostolicae) pod rokiem 1325. Obecny kościół został wzniesiony w roku 1697 dzięki fundacji Wielogłowskich.
Kościół drewniany, konstrukcji zrębowej, o ścianach pobitych częściowo gontem, częściowo szalowanych, jednonawowy. Na drzwiach głównych znajdują się ozdobne gotyckie okucia kowalskie z XVI wieku. Wnętrze pokryte jest polichromią figuralną z 1889 roku wykonaną przez Wiktora Puszczyńskiego, podczas gdy polichromia w kaplicy pochodzi z 1965 roku autorstwa Piotra Grabowskiego. Wyposażenie wnętrza jest barokowe, ołtarz główny z ok. 1700 roku z dwoma obrazami Matki Boskiej z Dzieciątkiem z połowy XVII wieku.
W Gosprzydowej kult Matki Bożej udokumentowany jest od ponad trzech stuleci. Przez okolicznych mieszkańców Matka Boska Gosprzydowska jest czczona pod wymownym, choć dzisiaj zapomnianym tytułem „Pocieszycielki umierających”. Barokowe ołtarze boczne pochodzą z XVII i XVIII wieku. Lewy ołtarz początkowo poświęcony był św. Antoniemu, w wieku XX przebudowany – dedykowany jest Sercu Jezusowemu. Ołtarz prawy przypomina krzew winnej latorośli z rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego. Na kamiennej, gotyckiej chrzcielnicy z XV w. widnieje herb Starykoń oraz ornament z odwróconych lilii. W 1954 r. do prezbiterium dobudowano kaplicę. Znajduje sie w niej XX-wieczny ołtarz Grobu Bożego. W zwieńczeniu ołtarza widnieje obraz św. Urszuli osłaniającej płaszczem towarzyszki. Według legendy ta rzymsko-brytyjska księżniczka poniosła śmierć, wraz z 10 służkami, z rąk Hunów w Kolonii. Barbarzyńcy, jak głosi tradycja, pod wpływem wizji wstępujących do nieba zastępów dziewic odstąpili spod murów miasta.