W okolicach malowniczego zakola Wisły, zaledwie dziesięć kilometrów od Płocka, można trafić na prawdziwy skarb architektury sakralnej. Drewniana świątynia ma fascynującą historię.

Jak podaje w swoim opracowaniu Dr Bogumiła Zalewska – Opasińska, najprawdopodobniej rozpoczyna się ona w II połowie XIV wieku. Dawne źródła donoszą o tutejszym plebanie i jego działalności już w 1453 roku. Pierwszy kościół na tej ziemi powstał w 1489 roku. Przez pewien czas parafia pozostawała częścią innej, z siedzibą w Radziwiu. Zmiany statusu nadeszły w XVII wieku, wraz z decyzją biskupa płockiego Stanisława Łubieńskiego. Zbiegło się to z wybudowaniem nowego kościoła. Środki na jego budowę zapewniła Katarzyna Tarnowska, żona cześnika Gostynia. To właśnie z tej konstrukcji pochodzi murowana zakrystia i skarbiec, które przetrwały do naszych czasów.

XVIII wiek przyniósł przebudowę świątyni, z użyciem elementów poprzedniej. Upamiętnia to specjalna tablica, którą można zobaczyć nad wejściem do zakrystii. Za odnowę odpowiedzialny był ówczesny wojewoda witebski Józef Sołłohub Na belce tęczowej natomiast widnieje data 1774, która oznacza czas tych działań. 32 lata później obiekt konsekrowano.

W długiej i bogatej historii tej parafii na uwagę zasługuje na przykład fakt pomocy przez dobrzykowskiego proboszcza polskim powstańcom listopadowym. Ksiądz Konstanty Plejewski, który ster parafii dzierżył przez ponad 40 lat, przekazał na rzecz ich dozbrojenia srebrne przedmioty liturgiczne.

Kolejny proboszcz, ksiądz Konrad Tałajewski, zaangażowany był w posługę duchowną dla powstańców styczniowych. Zorganizował uroczysty pochówek poległych w dwóch bitwach w 1863 roku. Podczas pierwszej wojny światowej w dobrzykowskiej parafii organizowano kwesty na dożywianie dzieci, wspierano lokalną ochronkę dzieci. W czasie tego konfliktu niemieccy żołnierze zarekwirowali trzy dzwony kościelne. Najstarszy z nich pochodził z XVI wieku.

W okresie międzywojennym udało się zbudować stylizowaną na dworek plebanią oraz ufundować nowe dzwony. Niestety nazistowska okupacja przyniosła aresztowanie proboszcza i wywiezienie go do obozu w Dachau. Naziści zarekwirowali dzwony, rozebrali dzwonnicę, zdewastowali nowy dach, zniszczyli okna, plebanię zamienili w kwaterę żandarmerii. Ucierpiało wiele zabytkowych elementów wystroju, zaginęło wiele precjozów, w tym przedmioty liturgiczne.

Zaraz po wojnie, dzięki staraniom proboszcza Stanisława Godlewskiego parafia stopniowo wracała do życia. Uzupełniano wyposażenie, remontowano nieruchomości. Następne remonty miały miejsce w latach siedemdziesiątych. Ujawniły one zachowane elementy świątyni jeszcze z XV wieku. Kościół obecnie od lat otoczony jest należytą opieką, ostatnie prace miały w nim miejsce już w XXI wieku.

Drewniana konstrukcja posiada pojedynczą nawę, a wewnątrz aż pięć ołtarzy. Ołtarz główny pochodzi z XVIII wieku, ozdobiony obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem zwanej Dobrzykowską Panią, wykonanym w XVII wieku. Źródła donoszą, że był od wieków celem pielgrzymek wiernych.

W bocznych ołtarzach podziwiać możemy między innymi rzeźbioną postać Boga Ojca z XVII wieku, czterech aniołów oraz św. Michała Archanioła, świętą Barbarę, pietę oraz święte Katarzynę i Małgorzatę. Warto zwrócić uwagę na późnorenesansową ambonę z końca XVI wieku.

W świątyni znajdują się trzy tablice epitafijne. Pierwszą poświęcono Teodorowi Dembowskiemu senatorowi i kasztelanowi Królestwa Polskiego. Druga została ufundowana przez Błażeja Walentego Zakrzewskiego, dziedzica Strzemeszna. Upamiętnia jego żonę, Teklę z Glińskich. Trzecie epitafium z herbem Jelita, zostało poświęcone zmarłemu w 1855 r. Teodorowi Sariuszowi Dembowskiemu.