Uroczy, niewielki kościółek w Smarchowicach Śląskich ma historię sięgającą XVI wieku. Pierwsze wzmianki na jego temat pochodzą z 1580 roku. Drewnianą świątynię na terenie wsi postawiła lokalna społeczność ewangelicka. Służyła ona jej przez prawie całe stulecie, a w 1654 został przejęty przez katolików.

Co ciekawe, sama miejscowość należała w swojej historii do społeczności polsko- i niemieckojęzycznych. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wymienia Polnisch Marchwitz oraz Smarchów Polski

Towarzysząca lokalnej społeczności świątynia była kilka razy przebudowywana, zarówno w połowie XIX wieku jak i w XX wieku przed II wojną światową. Składa się z nawy i znacznie mniejszego prezbiterium. Orientowana konstrukcja została wykonana techniką zrębową, którą wzmocniono metodą słupowo-ramową.

„Zrębowa” oznacza wykonanie ścian z poziomych bali drewnianych połączonych w narożnikach. Belki w zachodzą na siebie w rogach na zakładkę dzięki odpowiednim wycięciom. Szczeliny między balami wypełnia się zaprawą, pakułami itp. a dawniej głównie mchem. Ta prastara technologia znana jest już od czasów słowiańskich, a do dzisiaj korzystają z niej ludowi cieśle na przykład na Podhalu i Kurpiach.

Dach złożony jest z gontów, czyli deseczek z drewna iglastego, o przekroju klina, z wpustem wzdłuż dłuższej krawędzi. Łączy się je poprzez wsunięcie jednej deseczki w drugą.

Podziwianie wnętrza można rozpocząć od ołtarza głównego. Pochodzi on z siedemnastego wieku i przedstawia tryptyk pokazujący scenę ukrzyżowania, zmartwychwstania oraz wniebowstąpienia Chrystusa. Warto zwrócić uwagę na przedstawienie Oka Opatrzności na szczycie ołtarza oraz datę 1603. Uwagę zwraca także ambona z 1604 roku. Ławki kościelne także pochodzą z XVII. Nastrój świątyni budują także kolorowe witraże.