Według informacji z najstarszych źródeł dostępnych historykom miejscowość Zakrzewo mogła pochwalić się świątynią już w XIV wieku. Jednak na podstawie badań można się spodziewać, że historia kultu w tym miejscu może sięgać nawet XII wieku. Zachowane dokumenty poświadczają konsekrację kościoła około 1540 roku. W XV wieku uległ on niestety zniszczeniu, a na jego miejscu staje nowy budynek. To właśnie on przetrwał do dzisiejszych czasów, choć po drodze musiał przejść szereg remontów i napraw. Drewniana świątynia licząca sobie prawie sześć wieków jest jednym z największych skarbów sakralnej architektury regionu płockiego.

Drewniana kosntrukcja została zbudowana technologią zrębową, wzmocnioną lisicami i oszalowaną pionowo. Posiada jedną nawę z węższym prezbiterium, boczną zakrystią i dwiema kruchtami (przednią i boczną). Zgodnie ze starą tradycją kościół jest orientowany. Dach budynku pokryto gontem, zwieńcza go ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę zwieńczoną blaszanym hełmem oraz latarnią. Tuż obok znajduje się piękna drewniana dzwonnica na planie kwadratu, którą zbudowano w XVIII wieku.

Wnętrze kościoła natychmiast wprowadza odwiedzających w nastrój kontemplacji i spokoju. To kontrast ciemnego drewna ścian z błyszczącymi zdobieniami ołtarzy oraz płomykami świec sprawia, że można poczuć się oderwanym od świata pozostawionego na zewnątrz.

Ołtarz główny pochodzi z 1640 roku. Uważne oko rozpozna wśród rzeźb świętych Antonina, Alberta Wielkiego, Benedykta XIII oraz Augustyna. Centralnym punktem jednak pozostaje obraz Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Szczególnie ciekawym obrazem jest namalowany na blasze wizerunek fundatora kościoła: Marcina Lasockiego. Jest to portret trumienny, charakterystyczny dla sztuki sarmackiej sposób na upamiętnienie ważnej zmarłej osobistości oraz umożliwienie jej uczestnictwa we własnym pochówku. Warto przypomnieć, że w czasach baroku pogrzeb ważnej osoby potrafił trwać kilka dni i zadziwiać przepychem. Dlatego nazywano go pompa funebris, czyli z greckiego „ceremonia pogrzebowa”. Portret trumienny był najczęściej malowany na blasze cynowej o kształcie identycznym co bok trumny zmarłej osoby. Był on ustawiany na katafalku i pozwalał na „podziwianiu” wspaniałej ceremonii wydanej na jej cześć. Wraz z portretem trumiennym Marcina Lasockiego warto zwrócić uwagę na wykonane z marmuru epitafium.

Zakrzewo, oprócz przepięknej świątyni, ma jeszcze jeden skarb, którym może się pochwalić. Niedaleko miejscowości znajduje się unikalny obszar przyrodniczy. Otoczony ochroną rezerwat „Wyspy Zakrzewskie”. To malownicze miejsce jest ostoją lęgową dla ptaków: rybitwy, mewy oraz sieweczki rzecznej. Po odwiedzeniu świątyni warto wybrać się tam z aparatem albo zaplanować w okolicy spływ kajakowy.