Krasowice, wieś położona w województwie opolskim, przyciąga już samą swoją nazwą. Jak przekonywał w swojej badawczej pracy Heinrich Adamy, niemiecki geograf, który jako jeden z pierwszych zajmował się na poważnie regionem pod takim kątem, nazwa pochodzi od „kraszenia”, czyli zdobienia czegoś. „Krasny” to po prostu piękny, tak więc Krasowice musiały wzbudzać zachwyt. Adamy wspomina także tłumaczenie tej nazwy na język niemiecki: „Schonfeld”. To z kolei w bezpośrednim przekładzie oznacza piękne pole. Co ciekawe, z czasem nazwa polska została zgermanizowana do „Kraschen”, co w języku naszych zachodnich sąsiadów nie ma szczególnego znaczenia.

Świątynia jest orientowana, czyli zbudowana na osi wschód-zachód. Już z daleka wyróżnia się konstrukcją szachulcową: zakonserwowanym na czarno drewnianym stelażem oraz otynkowanymi na biało wypełnieniami. Dwuspadowy dach pokryto dachówką typu karpiówka. To rodzaj ceramicznych lub cementowych dachówek, które są płaskie, ale u dołu posiadają tak zwany nosek. To mały występ, który służy zawieszania na łacie. Dlaczego zatem „karpiówka”, a nie na przykład „łatkówka” albo „nosówka”? Powodem jest wygląd dachu pokrytego takim pokryciem. Przypomina on łuski karpia, stąd nazwa.

We wnętrzu świątyni znajduje się barokowy ołtarz, który historycy sztuki datują na pierwszą połowę osiemnastego wieku. W centralnej jego części umieszczono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Po obu stronach prezbiterium zbudowano loże na piętrze w przybudówkach, a w nawie poprzecznej znajduje się obszerna galeria z tralkowymi balustradami. Tralka to nie tylko pionowy element podtrzymujący poręcz w balustradzie, ale i słowo określające część kielicha lub świecznika: jego profilowaną nóżkę. To pozwala zrozumieć dlaczego często oba te rodzaje przedmiotów mają podobne kształty, choć spełniają różne funkcje.

We wnętrzu warto także zwrócić uwagę na barokową ambonę z pierwszej połowy XVIII wieku. Także organy i ławy pochodzą z tego okresu.

Kościół zwieńcza kwadratowa wieża o konstrukcji słupowej, szalowana deskami i nakryta hełmem ostrosłupowym pokrytym blachą. Na samym jego szczycie znajduje się chorągiewka z datą 1911. We wnętrzu wieży bije natomiast liczący sobie ponad 450 lat dzwon. Inskrypcja na nim głosi „Sebastian Gotz goss mich” („Odlał mnie Sebastian Gotz”).