Kościół położony jest na skraju wsi, ok. 200 m od drogi Rzeszów-Sanok, w otoczeniu starodrzewia i kamienno-drewnianego ogrodzenia (współczesne).
Kościół jest orientowany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, na kamiennym podmurowaniu. Ściany wzmocnione lisicami, szalowane są deskami w układzie pionowym z listwowaniem. Kruchty wybudowano w konstrukcji słupowej. Jednoprzestrzenny (nawa tej samej szerokości co prezbiterium), na rzucie wydłużonego prostokąta z płytkimi ramionami transeptu, w przedłużeniu których dwie kaplice o trójbocznym zamknięciu. Prezbiterium zamknięte jest trójbocznie z murowaną zakrystią od pn. Do nawy od zachodu przylega kruchta, ponadto dwie kruchty dostawione są do kaplic. Prezbiterium i nawa nakryte są wspólnym dachem jednokalenicowym, dwuspadowym, od wschodu zakończonym trójpołaciowo, od zachodu szczytem z okapem. Nad ramionami transeptu zastosowano daszki pulpitowe. Dachy kaplic dwuspadowe, zakończone trójpołaciowo o kalenicy prostopadłej do dachu głównego, zwieńczone pseudo wieżyczkami na sygnaturkę. Zakrystia i kruchty kaplicowe o dachach pulpitowych. Nad kruchtą zachodnią – dach dwuspadowy. Na kalenicy dachu korpusu wieżyczka na sygnaturkę z latarnią o cebulastej kopułce. Pokrycie dachów stanowi blacha miedziana. Nad prezbiterium i pierwotną częścią nawy więźba dachowa storczykowa, gotycka z pierwotnymi ciesielskimi znakami montażowymi. Wokół starszej części kościoła (prezbiterium, transept, część nawy) występuje ozdobny gzyms wieńczący z zaczepami. Wewnątrz stropy płaskie. Ściana tęczowa zamknięta łukiem półkolistym z belką tęczową, na której barokowy krucyfiks. Chór muzyczny wsparty na czterech słupach, pomiędzy którymi półkoliste arkady. Także kaplice otwarte są do transeptu półkolistymi arkadami. Na wyposażenie, głównie z XVII i XVIII w. składają się m.in.: manierystyczny ołtarz główny z 1 poł. XVII w. (przeniesiony ze zburzonego kościoła Kapucynów w Bliznem), cztery późnobarokowe ołtarze boczne z XVIII w., barokowa ambona. We wnętrzu znajdują się ponadto – kamienna gotycka chrzcielnica i kropielnica – z XVI w.
Parafia uposażona została w 1409 r. przez Benka z Żabokruk, starostę przemyskiego, sanockiego i halickiego. Kościół wzniesiono w XV w. i jest możliwe, że była to fundacja Benka. Byłby to wówczas jeden z najstarszych w Polsce kościołów drewnianych. Budowla wykazuje analogie m.in. do kościoła w Haczowie. Świątynię konsekrowano dopiero w 1556 r. Uszkodzony w trakcie najazdu tatarskiego w 1624 r., remontowany był w 1646 i 1699 r (m.in. wzniesiono wówczas murowaną zakrystię). Kolejne remonty miały miejsce w XVIII oraz w 2 poł. XIX w. (dobudowa południowej kaplicy). Gruntowna przebudowa i rozbudowa kościoła nastąpiła w latach 1898-1900 pod kierunkiem majstra ciesielskiego Macieja Wojnickiego (przedłużenie nawy w kierunku zachodnim, dobudowa kaplicy północnej oraz nowych krucht, przebudowa zakrystii, przebudowa dachów z częściowym zachowaniem pierwotnej storczykowej więźby). W 1932 r. ściany kościoła pokryto polichromią wykonaną przez malarza Włodzimierza Lisowskiego z Sanoka. W XX w. kościół remontowano dwukrotnie: w latach 50. i 80. (wykonano m.in. wymianę pokrycia dachowego z gontu na blachę). Kościół w Humniskach, jeden z najstarszych zachowanych drewnianych świątyń w Polsce, reprezentuje wyjątkowo rzadki przykład rozplanowania – korpus nawowy o szerokości równej prezbiterium, z zachowanymi reliktami płytkich aneksów transeptowych