Cerkiew
W Michniowicach
Cerkiew istniała już w 1557 roku, a popem był wówczas Damian Mansowicz. Obecną cerkiew wybudowano w latach 1863-1868. Świątynię remontowano w 1924 roku (wówczas dobudowano zakrystię i kruchtę).
W pobliżu cerkwi drewniana dzwonnica wzniesiona w 1904 roku przez cieślę Jakuba Grzyba (remontowana w 1987 roku). Cerkiew opuszczona po 1951 roku. Od 1971 roku użytkowana jako rzymskokatolicki kościół filialny parafii w Czarnej Górnej. W pobliżu cerkwi zabytkowa drewniana popówka. Cerkiew jest orientowana, konstrukcji zrębowej, trójdzielna, z zakrystią od północy i kruchtą od zachodu. Nawa na planie ośmioboku, sanktuarium zamknięte trójbocznie, babiniec czworoboczny. Nawa znacznie obszerniejsza od sanktuarium i babińca. Masyw nawowy wyższy od pozostałych. Zewnętrznie wszystkie człony budynku wydzielone przewiązkami. Dzwonnica trzykondygnacyjna, konstrukcji mieszanej (dwie dolne kondygnacje zrębowe, górna – konstrukcji słupowej).
Świątynia w Michniowcu jest unikalnym rozwiązaniem architektonicznym, tak w odniesieniu do kompozycji przestrzennej jak i zastosowanych rozwiązań konstrukcyjnych. Dotąd jej znaczenie w historii drewnianego budownictwa sakralnego nie zostało w dostateczny sposób zaakcentowane.
W pobliżu cerkwi drewniana dzwonnica wzniesiona w 1904 roku przez cieślę Jakuba Grzyba (remontowana w 1987 roku). Cerkiew opuszczona po 1951 roku. Od 1971 roku użytkowana jako rzymskokatolicki kościół filialny parafii w Czarnej Górnej. W pobliżu cerkwi zabytkowa drewniana popówka. Cerkiew jest orientowana, konstrukcji zrębowej, trójdzielna, z zakrystią od północy i kruchtą od zachodu. Nawa na planie ośmioboku, sanktuarium zamknięte trójbocznie, babiniec czworoboczny. Nawa znacznie obszerniejsza od sanktuarium i babińca. Masyw nawowy wyższy od pozostałych. Zewnętrznie wszystkie człony budynku wydzielone przewiązkami. Dzwonnica trzykondygnacyjna, konstrukcji mieszanej (dwie dolne kondygnacje zrębowe, górna – konstrukcji słupowej).
Świątynia w Michniowcu jest unikalnym rozwiązaniem architektonicznym, tak w odniesieniu do kompozycji przestrzennej jak i zastosowanych rozwiązań konstrukcyjnych. Dotąd jej znaczenie w historii drewnianego budownictwa sakralnego nie zostało w dostateczny sposób zaakcentowane.