Parafia w Sławęcinie została ufundowana w 1326 roku. Lokalizacja wsi Sławęcin na prawie niemieckim przypada na czas panowania Kazimierza. Wzmianki o parafii Sławęcin w źródłach z 1328 roku pozwalają przypuszczać, że juz w pierwszej połowie XIV wieku istniał we wsi Sławęcin kościół. Pierwotny kościół nie zachował się. Nowy kościół wzniesiono w nowym miejscu w 1779 roku staraniem proboszcza Michała Dyktanowicza i właściciela wsi Sławęcin Ignacego Łętowskiego.
Kościół ten przetrwał do naszych czasów. W ciągu XIX stulecia był kilkakrotnie reperowany i odnawiany, a w 1886 roku został powiększony. Obecny kościół w Sławęcinie jest budowlą drewnianą o konstrukcji zrębowej, bezwieżową i jednonawową, wzniesioną na planie prostokąta z węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium i zakrystią od strony północnej. Ściany zewnętrzne są dla wzmocnienia obite deskami, dach jest dwuspadowy, jednokalenicowy z wieżyczką na sygnaturkę, pierwotnie kryty gontem, obecnie obity blachą. Wnętrze kościoła pokrywa polichromia wykonana w 1890 roku przez malarza Wiśniowieckiego. Na stropie ukazane są dwie wielofigurowe sceny. Ściany podzielone są malowanymi pilastrami o kompozytowych kapitelach wypełniają postacie świętych: w prezbiterium czterej Ewangeliści, w nawie po stronie południowej św. Katarzyna, patronka kościoła. Wyposażenie wnętrza prezentuje formy charakterystyczne dla późnego baroku i rokoka, wypracowane w lokalnych małopolskich warsztatach. W Sławęcinie czczony jest obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem ujętej w półpostaci z dzieciątkiem na lewym ramieniu, na srebrzonym, złociście koralowym gładkim tle.