Cerkiew została zbudowana w latach 1899-1900 z fundacji Aleksandra Wajcowicza, na miejscu poprzedniej, drewnianej cerkwi z 1784 r., która spłonęła w 1866 r. Według jednej z legend w miejscu tym istniał niegdyś klasztor Bazylianów. Murowana, potynkowana. W ukraińskim stylu narodowym, jednokopułowa. Na rzucie krzyża greckiego z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Dachy i kopuła kryte blachą.
We wnętrzu ikonostas pędzla Bogdanowicza ze Lwowa, z 1900 r. Na ścianach i stropie freski figuralne i ornamentowe, współczesne cerkwi, m.in. św. Włodzimierz Wielki, św. Olga, św. Cyryl i Metody. Na sklepieniu kopuły wizerunek Boga Ojca w otoczeniu ośmiu serafinów. Na ścianie północnej duży portret fundatora, Aleksandra Wajcowicza, wykonany w 1899 roku przez Feliksa Bogdańskiego. Wajcowicz stoi przy stole i trzyma w rękach plany budowy cerkwi.
Wajcowicz, doktor medycyny jako powstaniec z 1863 roku został zesłany na Syberię. Po powrocie ufundował cerkiew, plebanię i szkołę. Jego nagrobek znajduje się obok prezbiterium cerkwi. Na przycerkiewnym cmentarzu grobowiec rodziny Dobrzańskich i Kulczyckich, zbudowany w kształcie piramidy Cheopsa. Pochowani zostali tu m.in. Włodzimierz Kulczycki (1862-1936) i Jerzy Kulczycki (1898-1974). Byli oni twórcami największej w Polsce kolekcji kilimów i kobierców wschodnich. Część zbiorów znajduje się obecnie na Wawelu a część w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem. Ikonostas architektoniczny, z bogatą dekoracją snycerską umieszczony jest dokładnie pod łukiem, na granicy sanktuarium i nawy. Ze względu na ograniczenia powierzchni ma układ odbiegający nieco od większości ikonostasów spotykanych w eparchii przemyskiej. W rzędzie ikon namiestnych znajdują się carskie wrota, z postaciami czterech Ewangelistów na tle ornamentów roślinnych i para wrót diakońskich (1,5). Pomiędzy wrotami ikony: Matka Boska Hodigitria i Chrystus Nauczający. Brak jest ikony lokalnie czczonego świętego, umieszczanej po lewej stronie wrót diakońskich północnych i ikony patrona cerkwi, umieszczanej po prawej stronie wrót diakońskich południowych. Ikonę związana z wezwaniem cerkwi możemy natomiast znaleźć w prawym ołtarzu bocznym. Jest to starotestamentowa Trójca Święta – trzech młodzieńców siedzących przy stole u Abrahama w gaju Mamre. Nad carskimi wrotami Ostatnia Wieczerza. Ponad rzędem namiestnym występuje zazwyczaj rząd 12 ikon świątecznych, tzw. prazdników. Tutaj prazdników jest tylko sześć: Narodzenie N.M.P., Ofiarowanie Maryi w świątyni, Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Chrzest w Jordanie, Przemienienie Pańskie. Nie są one ułożone w rzędzie, lecz na planie dwóch trójkątów równoramiennych, rozłożonych symetrycznie względem osi ikonostasu. Pozostałe 6 prazdników namalowano na łukach pomiędzy nawą główną a nawami bocznymi. Centralnym motywem ikonostasu jest Deesis – Chrystus Pantokrator i po obu stronach postacie świętych, zwracających się z modlitwą wstawienniczą. Rząd Deesis nie jest umieszczony na jednym poziomie, lecz ma kształt trójkąta a święci występują parami, po dwóch na jednym podobraziu. Najwyższy rząd,to prorocy umieszczeni w tondach.